سلام.این چند روز همش دنبال یه شعری می گشتم که به احوالاتم در این زمان بخوره و بالاخره نزدیکترین شعری رو که دیدم 80-70 درصد به ما می خوره ترانه ی سنگ صبور هست که آقای محسن چاوشی اونو خونده که البته در فیلم علی سنتوری هم اجرا شده بود و در ضمن بنا به مصلحت انگلیسیش رو می گذارم اینجا(از لحاظ روانشناسی )گرچه کمی دلگیره اما خوب زندگی که همش شادی نیست ،دل اگه نگیره که دل نیست. در ضمن مضمون من در اینجا هیچکس نیست ، این رو فقط واسه ی دل خودم گذاشتم و از تمام کسانی که اینبار اومدن اینجا که یه چیز خوشکل بخونن و ببینن و این شعر رو می بینن معذرت می خواهم ،امیدوارم در پست های بعدی با سرحال شدن اوضاع اینجا هم همچین انرژیک تر بشه. تا بعد یا حق.

My only friend the "lovers stone of patience".
Help me embrace my loneliness!
No one sees my sea of agony nor.
How my world is crashing around me!
Majnoun am I,bereft of all leilis!
Forced into suffering much from so many!
Youth is lost to this ranging heart!
Age falls on me in her destructive might.
Lonely,without the "lovers stone of patience"
Heartiese home ,cold and blessed by gloom!
No star rises to adom my night
No hope,No solution in sight.
No friendly face to greet me
No gracious companion to till
My lonely doom!
You be the rock of pain
Bear it and become a man!
My santour sings out
Those who hear fall into oblivion!
Yet filled with grievance am I!
Naught but a silhouette.
A silhouette without love,without hope.
In constant need of sunlight.